Vertel me, lievemans, dat mijn
zeebenen op een dag bij mij horen,
dat ik met een slecht handschrift
ooit ergens aan de bak kan komen.
Vertel me, lievemans, dat er vogels
zijn die zo nu en dan de windrichting
vergeten, die verlangen naar een
landing en toch hoog in de lucht blijven.
Vertel me, lievemans, dat er in
wankelen een prachtige vorm van
houvast schuilt, dat ik kwetsbaar mag
zijn in alles wat me maakt en raakt.
Vertel me, lievemans, dat de beren
op de weg enkel grommen omdat het
grommen nu eenmaal in hun aard zit
en ik het gewoon te persoonlijk opvat.
Vertel me, lievemans, dat een breuk
altijd in je gewrichten blijft maar dat
een val niet als vanzelf volgt, je daarvoor
eerst moet struikelen en de grond.
Vertel me, lievemans, dat mocht
ik ooit vallen er altijd kans op genezing
is, dat het nut van wankelen betekent
dat je een mens bent die wat probeert.
Vertel me, lievemans, dat je er zal zijn als ik
uit evenwicht, als ik zeeziek dit land bewandel
en leer me mijn draaierigheid te vergeten,
leer me te blijven, fier en soms onzeker.
Marieke Lucas Rijneveld