The dandelion does not stop growing because it is told it is a weed.
The dandelion does not care what others see.
It says: 'One day they will be making wishes upon me.'
(B. Atkinson)
De paardenbloem stopt niet met groeien omdat hij verteld wordt onkruid te zijn.
Het deert hem niet wat anderen zien/zeggen.
Het zegt: Op een dag blazen ze wensen op me uit.
(B. Atkinson)
Wat je verteld wordt te (moeten) zijn, dat ben je niet. Knoop dat goed in je oren.
Een ander kan jou niet bepalen, kan jouw unieke zijn niet definiëren of vastleggen.
Laat je niet bepalen, definiëren door anderen, door wat anderen van je denken of zeggen. Dan verlaag je jezelf tot hun niveau van perceptie over jou.
Geef ze die macht niet over jou.
Je bent geen etiketje. Geen adhd, ass, hsp, autist,...
Je bent jij.
Wortel je stevig in je eigen unieke zijn, je eigenheid, net zoals de stevige wortels van deze bloem. Blijf trouw aan je eigen zelf en groei van daaruit altijd verder, ongeacht wat Jan of Pier of Pol daar nu van vindt.
Er komt een moment dat je denkt dat je sterft, net zoals de bloem. Je haar wordt pluizig wit of grijs en komt gemakkelijk los.
Dit lijkt maar het einde.
Je wordt weggetrokken uit je vertrouwde omgeving, je wordt letterlijk omver 'geblazen', naakt.
Dit lijkt maar het einde.
Je valt neer, auw.
Dit lijkt maar het einde.
Je wortelt, groeit en rijpt opnieuw tot vrucht.
Het leek een einde, het blijkt een nieuw begin.
De paardenbloem stopt niet met groeien.
En jij?
De paardenbloem leert ons dat elk einde een nieuw begin kan zijn. Kan, moet niet.
Laat jij een nieuw begin toe, liggend op de aarde.
Wil je opnieuw wortelen curieus naar wat er komt. Of blijf je liever verdrinken in de regenplas, laat je je vertrappelen door mensenvoeten of beter nog: laat je je definiëren tot 'onkruid'?
Besef je wel dat je kleine 'pluizenkop' alles in zich heeft om opnieuw te beginnen?