Als 2 ouders en een tante sterven en 2 vrienden laten je links liggen...dan denk ik terug aan vader vorig jaar of 2jr geleden die met tranen in de keuken aan de afwasbak stond. Ik babbelde met hem, met stiltes tussendoor, we hadden en hebben nie veel woorden nodig. 'Ik heb zoveel voor mensen gedaan' zei hij. 'Zie je ze nog?'
Hij miste een bezoekje, een babbelke, de kleine warme dingen in 't leven.
Wel vader, ik begrijp je. Je mag niks verwachten, zeggen ze. Dus we verwachten niks en we laten zijn. Maar ik begrijp je. De wereld is soms ongelooflijk hard.