In de wachtkamer, hangend op m'n stoel van pijn, niet goed wetend hoe te zitten.
Hoopvol kijkend op het bord wanneer mijn nummer verschijnt en ik binnenmag.
Komt een ouder vrouwke aan het toestel om de qrcode te scannen. Ze weet niet meer hoe ze haar papierke erop moet leggen, het lukt niet...
'Madam, kun je me misschien helpen?' en ze kijkt verwachtend naar mij.
Ik raap mezelf op uit m'n stoel, ga naar haar en help haar.
En ik krijg dankbare oogjes terug. Innerlijk grommel ik: ' Kunnen ze mij nu nooit met rust laten?'
Maar ik betrap mezelf erop hoe deugd het deed haar te helpen...Ik werd blij van haar pretoogjes en dankbaarheid. Wat we kunnen doen, mogen we niet nalaten te doen.
'Dat kan ik toch nog doen', bedacht ik mij.
Door anderen te helpen, help je eigenlijk jezelf. Je trekt jezelf uit een negatieve spiraal. En je beseft dat je niet zo hulpeloos bent, maar nog iets kan betekenen. Dan word je zelf meer mens. Door dienstbaarheid aan anderen, door mensen, word je zelf meer mens.
Hoe lastig ook, altijd nog kan je iemand helpen. En dan verleg je je focus van je eigen miserie en pijn naar de ander. Je fixeert je niet meer op jezelf, maar wel het helpen van de ander. En dat doet je je eigen pijn even vergeten. En je krijgt er een warm, dankbaar gevoel voor in de plaats.
En dat is gelijk een pijnstiller, die verzacht.