Vanmorgen schoof ik aan aan de ontbijttafel van Fatima, mijn oppaskindje en haar 2 zussen en mama...zo'n gastvrijheid en zo'n lieve kinderen. Gisteren was mama al weg toen zij wakker werd en dat resulteerde in een huilbui....eerder brullen dan huilen, ze was gebroken... en als een hoopje ellende bleef ze op veilige afstand me in 't oog houden. Ik liet haar brullen, huilen...en daarna ging het langzaam beter. 'Het is toch een lieve hoor' had ze blijkbaar tegen haar mama gezegd, maw. ik was goedgekeurd en veilig bevonden. Vanmorgen opnieuw huilen, ze was nu al wakker en nam bewust afscheid. Ik zat weer naast haar en draaide plots mijn handen naar boven en vroeg even hierboven om hulp. Nog geen 5 seconden later stopt ze meteen met huilen, wordt ze rustig en kijkt dan tv alsof er niets was.
We spelen Boomgaard van Haba, we knutselen bloemen, zaaien tuinkers, maken armbandjes met de knoopster...en morgen kijken we Sneeuwwitje want ze is zot van prinsessen.
Bijna ging ze wuiven toen ik vertrok vanavond, ze hield zich nog net in.