de cadeautjes van de dag van gisteren?
Dat begon al 's ochtends vroeg, met een luide plof buiten. Dat is Juliette die van het hek op de regenton springt. Vervolgens kwam ze ipv. te stappen, gehuppeld naar mij, als een jong geitje, zo blij!
In Gruuthuse op mijn stoel, een koppel komt voorbij, wil de andere zaal ingaan maar blijft daar een hele tijd bovenaan de trap staan.
Waarop ze terugkeren mijn richting uit en ik me schrap zet voor een vraag.
Geen vraag. Wel zegt zij: 'Mevrouw, ik vind dat u zo'n mooie schoenen aan hebt!'.
(Ik had net gedacht dat ik misschien wel andere kan gebruiken komende herfst hoewel deze zo goed zitten).
'Oh, zijn al wat jaren oud' antwoord ik. ' Mephisto's, er is een winkel hier in Brugge.'
' Daarom zeg ik het niet speciaal' antwoordt zij, ' ik vind ze gewoon echt mooi'!
' Maar mijn moeder (of oma) sprak er ook al over het een goed merk is. Ik vind ze echt mooi.'
En ze blijven mijn schoenen bewonderen alsof ik als museumstuk deel uitmaak van de collectie.
De authenticiteit van haar gedrag, het simpel uiten van wat ze zo mooi vond en dat durven zeggen ipv. te denken, het spreken vanuit haar hart. Dat raakte me.
Een wereld van verschil temidden de wereldse onverschilligheid.
En ik werd zomaar even blij met het compliment.
Mensen groeien als ze aandacht krijgen, schoenen gelukkig niet!