Dit doet me terugdenken aan jaren geleden, de vrouw in het park, huilend, zittend op de grond.
Ik zie zoiets nie graag. Ik ging erbij staan, kan ik iets doen?
Geen reactie. Ik hield vol en nodigde haar uiteindelijk uit op de koffie. Ze ging mee. Maar onderweg naar huis besefte ik dat ik geen koffie had want ik ben geen koffiedrinker. En ook dat je nooit vreemden zomaar mag binnenlaten. Gelukkig zeeg ze neer op een vensterbank onderweg. En zaten we daar een tijdje. En ze begon te vertellen. Tussen de stortvloed van tranen zei ze regelmatig: 'Ik ben nie zot eh.'
'Dat denk ik ook nie' antwoordde ik. En ik zat en ik luisterde, meer niet. Tot ze rechtveerde, mij een welgemeende knuffel gaf en bedankte. En verder ging.
Het bleef hangen, die ervaring.
Simpelweg aanwezig zijn op dat moment, luisteren, meer niet. Geen oordeel, geen raad, geen antwoorden of oplossingen.
niks..en dat is alles. Niks is alles.
Wetende dat ze alles in haar heeft. Ze heeft alles in zich. Bidden voor haar dat ze haar weg weer vindt en alles wat ze nodig heeft.
Het is blijven hangen. Omdat ik vanaf dan merkte hoe snel ik anderen wil beoordelen en vooral raad wil geven en wil sturen.
Als je zelf zo vaak beoordeeld werd, gestuurd en er niet naar je eigen zijn en voelen geluisterd werd zonder oordeel, als je niet ten volle jezelf mag zijn bij 'n ander zonder verwachtingen, commentaar, oordeel, advies van de ander.
Dan pas besef je hoe waardevol en deugddoend het is om gewoon aanwezig te zijn in menszijn.
Het schoonste wat we mekaar en onszelf kunnen geven is onze volle aanwezigheid, geen raad noch antwoorden, en ons vertrouwen dat de ander alle antwoorden in zich heeft.
En een knuffel, die is wel toegestaan.