Die tuinzetel waar ik al zoveel jaren naar uitkeek.... het leek wel de juiste oplossing, wat ik op tweedehands zag.
Het terras was geschuurd met hemelwater en ik mijmerde weer over iets van zetel, uitkijkend op de tuin liefst. Niet teveel plastiek, dus het werden palletten.
Het was te koop niet ver uit de buurt. De palletten konden misschien wel in mijn koffer bedacht ik mij, ik kan ze wel alleen niet erin en eruit heffen en door huis naar de tuin dragen. Maar het voelde wel goed.
Dus ik ging kijken, eens dat ik daar was besloten de verkopers de palletten zelf in mijn koffer te laden. Ik postte op hopl'r de vraag wie even kan helpen ze uit mijn wagen heffen, er kwam niet meteen antwoord. Een buurman stelde een tijd later voor om te komen helpen.
Toch vroeg ik mij af, kan ik ze niet alleen door huis krijgen? Ik opende mijn voordeur en zag de oude deurmat liggen. Ik liet de eerste pallet uit de koffer glijden, danste ermee naar de voordeur, linksrechtslinksrechts....hefte 1 uiteinde op het matje.
Vervolgens duwde ik met mijn voet onderaan, duwde bovenaan een handje mee en we schoven samen door huis, door de hal, living, keuken naar het terras. Nog even de drempel over gedanst en neergelegd.
gelukt!
Het voelde goed, ik zette een eerste stap maar wist niet hoe het verder moest daarna. Wie gaat ze helpen heffen, hoe krijg ik die nu naar de tuin?
Hoe vaak worden we uitgedaagd in het leven een stap te zetten, blind, op de tast, niet wetende wat daarna dan? hoe dan?
Maar na het zetten van die eerste stap, merk je dan dat stap 2 zich automatisch aandient of er komt plots onverwachte hulp en we gaan verder. En uit het niets lost stap 3 zich op of er komt opnieuw een oplossing uit het niets. En we gaan weer verder en verder....
De weg wordt duidelijk 'gaan'deweg. Niet door ernaar te kijken, niet door er jaren over na te denken en je kop te breken hoe dan, niet door aan iedereen rond je raad te vragen of dat dan wel je weg is misschien? niet door het te negeren of af te wijzen.
Wel door een eerste stap te zetten, te doen, te handelen, te springen in het diepe, brrrr.....
Eng eh? en toch ook zo spannend en bevrijdend. We zien niet wat er komt, hoe het dan verder moet, we worden uitgedaagd blind te vertrouwen. We geven ons over aan het onbekende.
De weg wordt pas duidelijk al 'gaande'.
En al 'gaande' gaan we zien dat niks fout was, geen enkele stap en dat we met elke stap opgevangen worden door het universum.
Waarvoor kies jij?
Welke eerste stap heb jij misschien te zetten en durf je toch nog niet?
Wat houdt je tegen?
welke stappen zette je al?
ps.: en nu besef ik dat ik weer precies dat neerschreef wat ik zelf nodig heb. dank je wel!