Gisteren een terrasje gedaan met Danielle uit Antwerpen. Zij kent mij niet en ik haar niet, maar we liepen mekaar toevallig bijna elke dag, zelfs meermaals, tegen het lijf. Zij op zoek achter plakkers voor haar kaderkes die van de muur in hun boot donderden...ik wees haar de weg naar de winkel die ze nodig had en naar de lekkere kaaskraam op de markt en en...en zij wees me de weg naar een leuk museum, een leuke bakker...en zoals beloofd werd er getrakteerd toen we mekaar voor de 3de keer tegen het lijf liepen.
Zo zat ik met een zekere Danielle met mijn snoet in de zon op een doordeweekse dag te genieten.
Zij, slurpend van haar koffie: 'Hoe heet jij eigenlijk?'.
En toen dacht ze mee over het vinden van stokken voor mijn vishengels.
Ik hielp haar en zij wou mij terughelpen.
Als we da nu allemaal es gingen doen, helpen, zomaar, omdat het plezier van de andere jezelf ook zo plezierig maakt.