'Nee, je mag je blad niet omdraaien!' riep mama meermaals.
Hij had de wrijfprent gekleurd met wasco's en wou zijn blad omdraaien en de achterkant ook kleuren.
'Dan klopt het niet meer' zei mama nog. 'Maar ik wil het omdraaien!' bleef hij pruttelen.
'nee' zeiden grote broer en papa dan ook.
En 't ventje bleef beteuterd achter. Terwijl grote broer zijn prent kleurde, opperde hij nog stillekes: 'maar ik wou dat maken papa en zus en zo...'
'Maar 't is nu ook mooi hoor' stelde mama hem gerust.
(ssst kindje zwijg maar).
Oh, ik kon zijn ontgoocheling en verdriet en onbegrepen zijn, zo voelen. Hij draaide zich ook naar mij en maakte oogcontact.
Waarom mag een kind zijn blad niet omdraaien en zijn eigen creativiteit tonen ondanks het resultaat? Waarom moet er altijd een waardebepaling bij horen: zo is het goed, zo is het fout.
Nu krijgt hij het gevoel dat zijn eigen creativiteit en gevoel volgen en uitproberen, niet mag.
Het mag er niet zijn. Mag hij er wel zijn, als kind, als zoon, volledig zoals hij is?
of moet hij gevormd en gekneed worden naar de verwachtingen van? Om later als volwassene weer heel die weg terug te vinden naar zichzelf, naar zijn creativiteit, het kind in hem terug te vinden. Te beseffen dat alles mag.
Alle blaadjes mag hij omdraaien en kleuren, zelfs al past dat niet. Dat hij er mag zijn zoals hij is.
Bon courage, kleine man!
I've been there, still turning pages.