Dan vertel je mensen wat je gaat doen van werk binnenkort en vullen zij de rest voor je in, wat daarna komt, wat ik nu al moet doen, nu kan je al denken over hoe je dat en dat gaat vormgeven...
euhm...
Ik denk helemaal niks nu, nu is nu en de rest zien we wel. Hoe sterk willen mensen je leven voor je invullen en hoe goed is het veel tijd alleen door te brengen om bij jezelf te blijven voelen wat je eigen weg is en die ook te gaan, los van alles wat anderen je zeggen dat je best zou moeten doen. Wij weten niet wat een ander te leren heeft aan ervaringen, lessen, welke weg voor hem bestemd is. Wie zijn wij om te weten, te oordelen wat een ander nu te doen heeft.
De hemel weet dat wel en en fluistert ons dat wel te gepaste tijde in ons hart.
En hoe goed is het, om vrienden te hebben tegen wie je alles gewoon kan zeggen zonder dat je oordelen of meteen antwoorden terugkrijgt. Vrienden die alles van je accepteren, ook al zien ze er zelf het nut niet van in of vinden ze 't maar raar...