Dit is raak...Dit is waar het om draait in het leven...(h)echte verbindingen, of dit nu met mens, plant of dier is.
Het doet me zo denken aan die vrouw in het park jaren geleden. Ik raapte ze zowat letterlijk van de grond op, was wel duidelijk dat ze het lastig had. Ik zag iedereen voorbij lopen, ik kon het niet en ging er naartoe. 'Kom mee koffie drinken' zei ik, alsof ik elke dag koffie drink. Ze loopt mee en ik besef dat ik helemaal geen koffie in huis heb en geen koffie drink, help.
Ze zakt neer op een lage vensterbank en we zaten daar een hele tijd. Een heel levensverhaal in brokken en stukken en tussendoor herhaalde ze: 'Ik ben niet zot eh, je moet niet denken dat ik zot ben.' Nee, ik zie je ook niet als zot zijnde, maar ik begreep haar reactie, ze schaamde zich. Ik zei eigenlijk niets, zo goed als helemaal niets en luisterde.
Plots veert ze recht, geeft me een knuffel, bedankt me en is weg.
Een echte verbinding die ik nooit vergeet.
aanvulling 20 juli 2024:
Waarom lopen mensen in de wereld voorbij aan mensen die zichtbaar hulp nodig hebben...
Waarom moeten die mensen dan maar naar n therapeut of op ziekteverlof of naar de psychiater....opdat wij er dan vanaf zijn en er onzen tijd nie moeten insteken? want we hebben het DRUK DRUK DRUK....
Waarom kunnen we niet tijd nemen om efkes te luisteren en achteraf dankbaar te zijn voor de dankbaarheid van de ander...
Waarom zijn mensen die hun gevoelens uiten openbaar bang dat ze als 'zot' bekeken/bestempeld worden?
Het is erg dat het zover gekomen is, dat mensen echt bang zijn dat anderen denken dat ze een psychiatrisch geval zijn, puur en alleen omdat ze het lastig hebben en dat ook uiten. Dit is iets menselijk en een schreeuw om hulp. En we vergeten dat een beetje aandacht al genoeg is voor hen om vol te houden, een lichtpuntje....